Een enkele stap van een enkele vrouw zorgde vanmorgen voor een enorme rimpeling in de dag èn in het leven van veel mensen. Het was haar laatste stap.
Wat ging er anders dan andere dagen, wat zorgde voor deze onomkeerbare wending in het leven van deze vrouw en veel anderen? Was ze overmoedig, kwam het door haast of was ze met haar hoofd ergens anders dan bij dat ene, cruciale moment.. Die ene beslissing, zal ik wel of toch maar niet. Wat is de reden geweest dat ze dit risico nam? Was ze zich bewust van het moment?
We kennen het moment allemaal, in deze of in een andere vorm. De bus komt aanrijden en je bent eigenlijk net te laat van huis vertrokken, maar als je een sprintje trekt, zou het vast nog moeten lukken om mee te kunnen.
Op deze specifieke plek is een veilige route naar de overkant van de weg gemaakt, onder de weg door, trapje af en trapje op. Die oplossing is er niet voor niets. Het is hier gevaarlijk. De tragedie die andere levens heeft verwoest hangt hier bijna voelbaar in de lucht. Deze weg staat erom bekend. Het is zo’n weg waarvan iedereen weet dat je je hoofd erbij moet houden als je hem neemt. Of oversteekt.
Ze kent het gevaar van de weg ook. En toch is er Iets in haar dat haar doet besluiten dat sprintje te trekken. Over de weg en niet eronder door. De weg waar auto’s met 80 km per uur voorbij razen. maar ze moet en zal Nu naar de overkant..
Ze haalt haar bus niet. Die ene beslissing, die ene stap zet een versnelde reeks van gebeurtenissen in werking. De bestuurder van de haar tegemoetkomende auto kan niet meer stoppen, de motorrijder achter hem ziet het gebeuren. Evenals de mensen die op de bus staan te wachten, mensen die haar misschien persoonlijk kennen. De chauffeur van de bus stopt zijn bus vol passagiers vlak voor de halte. Ze ligt voor de bus op de weg.
Mensen staan op, schreeuwen, huilen, heffen hun handen naar de hemel. Er ontstaat paniek om en in de bus, er moet hulp geboden worden. Is dat nog aan de orde? Wat gebeurde er zojuist eigenlijk? Er word door meerdere mensen gebeld, de hulpdiensten zijn snel ter plaatse, de reanimatie is al gestart. Haar man is opgeroepen en komt hard aangereden, parkeert zijn bus in de berm en is nog net op tijd om bij het moment van haar overlijden te zijn..
Het moment is voorbij, haar leven is over en dat is wat het is. Zij is niet meer hier.
Haar man, haar familie en vrienden, de bestuurder van de auto, de motorrijder en alle mensen die het hebben zien gebeuren, zij zijn er nog.
Die ene stap heeft haar leven en het leven van veel anderen bepaald. Zo snel kan het gaan en zo snel is het gegaan.
Haar verhaal staat niet op zichzelf. Het is zelfs niet uniek. Eén enkele beslissing, zich bewust van het risico, maar toch heeft ze de keuze niet bewust genomen. Wat was er belangrijker dan zij zelf?
Het gaat zo vaak maar net goed, dagelijks zie ik mensen hun leven in een waas leven, zich maar half bewust van wat ze doen. Altijd maar haast, druk met zaken die hun wezen nauwelijks nog lijken te benaderen, afgestompt en levend in de waan van de dag.
Was zij zo iemand?
Ben jij zo iemand..?
Ik kan nog veel meer schrijven. Over hoe je ieder moment van de dag keuzes maakt die de rest van je leven kunnen bepalen, of het leven van een ander. Over hoe je toch vooral je geliefden zoveel mogelijk mag vasthouden, ze mag zeggen dat je om ze geeft en dat je vooral niet boos de deur uit zou moeten gaan, omdat je niet weet of je terug komt.
Over hoe je nu eindelijk bewust voor jezelf mag gaan kiezen en dat dat ok is. Dat kiezen voor jezelf je grootste recht is..
Ik hoor het verhaal van iemand uit de bus. Ik ken de plek, een paar keer per maand rij ik over deze weg. En ik ken het gevoel dat bij de weg hoort.
Ik ben er stil van. Stil voor deze mij onbekende vrouw. Stil voor degene die achterblijven. Stil van de impact van een enkele stap..